“Göreceksin, kızım bugün çok tatlı bir elbise giydi,” dedi Calderón Gorriti'ye. “Kahverengi gözleriyle üzerinde çok güzel görünüyor –aynı renk biliyorsun. Ve o küçük ayaklar...”
Diğer ebeveynlerle birlikte çocuklarının dışarı çıkmasını bekliyorlardı sıkıntıyla. Calderón konuşuyor Gorriti hâlâ kilitli kapılara bakıyordu.
“Göreceksin” dedi Calderón. “Burada bekle, yakın durmalısın çünkü dışarı çıkmak üzereler. Peki ya seninki? O nasıl?”
Diğer adam acı çekme taklidi yaparak dişini gösterdi. "Deme," dedi.
Calderon, “Diş perisini yaptın mı? Benimkini kandıramıyorsun, çok akıllı.”
Gorriti saate baktı. Her an kapılar açılıp bazıları boya ve çikolata ile lekelenmiş, gülen ve haykıran çocuklar bir renk cümbüşü halinde dışarı püskürebilirdi. Fakat her nedense zil gecikmişti, ebeveynler bekliyordu.
Kahverengimsi bir kelebek Calderón'un koluna kondu, Calderon çabucak kıstırdı onu. Yaratık kaçmak için mücadele ediyordu, ama adam kanatlarını birleştirip uçlarından tuttu, Kaçamasın diye de sertçe sıkıştırdı. “Göreceksin, onu görmelisin,” dedi kelebeği sallarken Gorriti'ye.
“Gerçekten çok şirin.”
Ama o kadar çok bastırıyordu ki, kanatların uçlarının birbirine yapıştığını hissetti. Parmaklarını aşağı kaydırınca kanatlarda iz bıraktığını gördü. Kelebek, çırpınarak kurtulmaya çalışırken kanatlarından biri kâğıt gibi ortadan yırtıldı. Calderón üzgün bir halde hasara iyice bakabilmek için kelebeği sabit tutmaya çalıştı, ama sonuçta parmağının tekine kanat parçası yapışmış bir halde kaldı. Gorriti tiksintiyle onu izliyordu, başını sallayarak yere bırakmasını işaret etti. Calderón bıraktı, kelebek yere düştü. Beceriksizce hareket edip uçmaya çalıştı, ama başaramadı. Sonunda hareketsiz kaldı, kanatlarından birini ara sıra çırpıyor, ama başka bir şey denemiyordu. Gorriti ona artık şunun işini bitirmesini söyledi ve Calderón, kelebeğin kendi iyiliği için tabii, üzerine bastı.
Gerçekten garip bir şeyin yaşandığının farkına vardığında ayağını kaldırmaya daha fırsat bulamamıştı. Başını kapılara doğru çevirdi ve o anda, sanki ani bir rüzgâr kilitleri kırmış gibi, kapılar açıldı ve her renk ve büyüklükte yüzlerce kelebek bekleyen ebeveynlere doğru hızla uçuştu. Ona saldırabileceklerini düşündü, belki de öleceğini düşündü. Diğer ebeveynler korkmuş gibi görünmüyorlardı, kelebekler aralarında kanat çırpıyorlardı sadece. Geride kalan sonuncusu da çıktı ve onlara katıldı.
Calderón açık kapı ve pencerelerden ana girişe ve sessiz sınıflara bakıyordu. Bazı ebeveynler hala kapıların önünde toplaşıp çocuklarına sesleniyorlardı. Sonra kelebekler, hepsi sadece birkaç saniyede, değişik yönlere doğru uçarak uzaklaştı, ebeveynler de onları yakalamaya çalıştılar.
Öte yandan, Calderón hareketsiz kaldı, bir türlü ayağını öldürdüğünün üzerinden kaldırmaya cesaret edemiyordu. Belki de kızının renklerinin kelebeğin kanatları ile aynı olduğunu görmekten korkuyordu.
Samanta Schweblin
Çeviri: Erhan Özdemir