“Seni öldürmeyen şey güçlendirir,” sözüne hiçbir zaman gerçekten inanmamıştı. Öldürmek kelimesinin gerçekte ne anlama geldiğine kim karar verecek? Fiziksel bir varlığın basitçe sonu mu? Yoksa bir ruhun ölümünü de içeriyor mu? Eğer durum böyleyse o da o gün ölmüştü. Tıbbi raporlara göre, yaşıyor olarak adlandırıldı. Şu anki durumunu tanımlamak için bundan daha ironik bir terim bulamıyordu. Varlığının tek amacını kaybetmişti. Onun kalbi de onunkiyle birlikte atmayı bırakmış olsaydı şanslı olabilirdi. Şu anda birlikte olsalardı şanslı olurdu... Öbür dünyada cehennem ya da cennet hiç fark etmezdi.
Önündeki solgun, hareketsiz güzelliğe baktı. Onun için şanslı olan oydu. Onu “ölü” olarak etiketlemişlerdi, kendisinin de en az onun kadar hak ettiği bir etiketti. Sonuçta, sonsuzluğu yalnız geçirmek zorunda olan o değildi. O ölmüştü ama ölümden beter olan ruh eşini, ışığının yokluğuyla uğraşmak zorundaydı.
Sevdiğin birinin kefenlenmesini izlemek tam bir çaresizliktir. Gözlerini onun bedenini saran beyaz bezden alamıyordu. Beyazlar içinde olan oydu ama kendini bir tuval kadar boş hissediyordu. Belki vücudunda korkunç yaralar olan oydu ama ruhu yaralı olan kendisiydi. Ancak tıp biliminin sorunu, çoğu zaman ruhu önemsiz olarak görmeleridir. Kalp attığı sürece zihinsel hasar önemli değildir. Tıbba göre, o yaşıyordu. Ama kendisine göre artık yaşamıyordu. Ruhsuz bir bedenden ibaretti...
Kış mevsiminden ve karanlıktan nefret ederdi. Bir gün bir dersi sırasında bir hocasının, "Kış mevsimi zenginlerin mevsimidir," dediğini duyar duymaz acıları bir anda depreşti. Kış onun için sadece sıcaklığın eksikliğini içermiyordu. Fakir bir babayı ve hıçkıra hıçkıra ağlayan bir anneyi simgeliyordu. Yokluktan ötürü anne babasının kavga çığlıklarının sesini bastırmak için kendi köşesinde kafasına geçirdiği yastığı ve hayatındaki sevgi ve sıcaklık eksikliğini sembolize ediyordu.
“Soğuktan nefret ve karanlıktan korkuyorum. Bu yüzden kış mevsiminin yaşanmadığı, güneşin hiç batmadığı bir ülkede doğmak isterdim," dedi.
"Hiç sorun değil. Ben çok sıcakkanlıyım. Hep sana sarılırım. Ve nasılsa senin güneşinim. Bak sayemde kurtuldun sıkıntılarından. Hem herkesin vardır bir fobisi," dedi gülümseyerek.
Her şeye hızlıca bir çözüm bulan biriyle olmanın avantajı buydu. Ona karmaşık bir kelime ya da sorundan bahsettiğin anda, çözüm hemen hazırdı.
"Karanlıktan korktuğunu biliyorum. Okul kamplarına her zaman sırt çantanda iki meşaleyle gelirdin. Lamba açık uyursun. Bodruma yalnız gitmeyi sevmiyorsun."
Şaşkınlıkla baktı. Bunu fark ettiğini bilmiyordu.
"Biz kadınlar bu tür şeylere oldukça dikkat ederiz," dedi düşüncesini okur gibi.
Gülerek karşılık verdi. “Biz kadınlar “ onun şu anki favori tabiriydi. Kendini böyle tarif ettiğinde sesinin gür ve güçlü çıkmasını eğlenceli buldu.
Parlayan gözlerine şüpheyle baktı. "Komik olan ne?"
Dudakları kıvrılarak başını salladı. "Hiçbir şey."
"O zaman neden bu kadar mutlusun?"
"Seninle birlikteyken her zaman mutluyum."
Gözleri yumuşadı. "Sanırım iyi eş olarak görevimi iyi yapıyorum." Parmaklarını onunkilerin arasından geçirmek için uzandı.
"Her zaman Güneş gibi hayatımı aydınlatan kadınım." Gülümsedi ve gitmek için ayağa kalktı.
"Mustafa?"
Beklenti içinde arkasını döndü. "Evet Güneşim?"
Onun için sevimli terimler kullandığında her zaman yaptığı gibi kızardı. "Seni seviyorum."
Kalbinin göğüs kafesine karşı sevinçle patlamakla tehdit edercesine yüksek sesle çarptığını hissedebiliyordu. "Ben de seni seviyorum bebeğim."
"Ruh eşine inanır mısın?"
"Efendim?" dedi Mustafa üstünde çalıştığı hukuk kitabından başını kaldırarak.
Üniversitenin kantinindeydiler. Hukuk dersine hazırlanırken aldığı bu soruya "Hmmm, hukuk ve ruh eşleri çok bağlantılı konular," dedi sırıtarak.
"Benciddiyim."
"Aslında bunu hiç düşünmedim."
"Hadi ama."
"Hmm." Daha fazlasının geleceğini bilerek Hukuk kitabına tekrar gömüldü Mustafa.
"Nedenini sormayacak mısın?"
Bir iç çekerek baktı. "Yine de bana söyleyeceğine dair bir his var içimde. Öyleyse neden devam etmiyorsun,” diyerek gözlerinin içine bakarak dinlemeye koyuldu Mustafa.
Daha sözünü bitirmeden konuşmaya başladı. “Her insanın ruhunun sadece yarısını içerdiğine inanıyorum. Diğer yarısı kayıp. Ruh hayati bir organ kadar önemli görülmediği için kimse bunu fark etmez. Ama sonra diğer yarınızla, ruh eşinizle tanışırsınız. Ve o kişinin kalbindeki varlığından bile haberdar olmadığın o boşluğu doldurduğunu anlarsın. Aniden tamamlanmış hissedersin. Hayat mümkün olan her şekilde mükemmelleşir. Ama bazen yeterince şanslı değilsin. Ruh eşiniz sizden koparılır ve yeniden yarım ruh olursunuz. Tek fark bu sefer boşluğu hissedebiliyorsun, acıyı hissedebiliyorsun, eksik hissediyorsun. Gerçekte ruh eşinizle tanışmadan önce iyiydiniz. Ama artık bu kişinin var olduğunu bildiğinize göre iyi olmak sizin için yeterince iyi değil. İyiden daha fazlası olmak istiyorsun. Mutlu olmak istiyorsun."
Nefes almak için durdu ve onun ifadesine baktı.
"Boşuna mı nefes tüketiyorum?" diye sordu sırıtarak. "Yoksa anladın mı?"
Bir an sessiz kaldı. Hukuk kitabını kapatarak, "Anladım," dedi Mustafa.
Elle dergisi elinde. Kafasını kaldırmadan Mustafa'ya dönerek,
"Onsuz yaşayamayacağın tek şey nedir?"
Ciddi bir ifadeyle kaşını kaldırarak ona baktı. "Cidden bu aptal testi dikkate almamı mı bekliyorsun?”
Elle dergisinin Gerçek Kişiliğini Öğren testini çözüyordu. Ona göre bu kadar akılsız başka bir faaliyet yoktu. Allah bilir, neden birdenbire o kalın ders kitapları yerine güzellik dergilerini sevmeye başladı. Ve aptal bir dergi onun hakkında onun bilmediği ne bilebilir? Onun gerçek kişiliğini nasıl daha doğru bir şekilde tahmin edebiliyordu ve bunu da bir dizi zaman kaybı sorularıyla.
"Peki ya aşk?" diye sordu küçük parmağını düşünceli bir şekilde ısırarak. Her zamanki gibi elini çekti ve seçenekleri okumak için eğildi.
Hemen sırıttı. "Ciddi misin? Yemek ve su gibi normal seçeneklere ne oldu?” diye sordu Mustafa.
Gözlerini devirdi. “Yiyecek ve suyun kişilikle hiçbir ilgisi yoktur. Bu sorular karakterinizi tanımakla ilgilidir. Siz erkekler bazen çok yoğun olabiliyorsunuz.”
"Evet, bir güzellik dergisi okumak çok anlamlı," diye alaylı bir şekilde yanıtladı ve, “Bilimsel bir şey sormuyor ki," dedi Mustafa
"Bilimsel değil." Sert çıkışma sırası ondaydı. “Işıksız bir dünyada var olmak mümkün değildir. Dört gözle bekleyecek, dileyecek, dua edecek ya da umut edecek hiçbir şeyin olmadığı bir dünya. İnsan yemek yemeden birkaç gün, havasız birkaç dakika yaşayabilir ama ışıksız, umutsuz bir saniye bile yaşayamaz. Işık gittiğinde, hiçbir şey için sebep kalmaz.”
Yaşamak için bir sebep yok. Bir kez daha tanıdık karanlıkla çevriliydi. Günün geri kalanı sersemlemiş bir halde geçti. İnsanlar sempatik ifadelerle bir şeyler söylediler. Bazıları gözlerini gördüklerinde dehşete düşmüş görünüyordu. Onların gözlerinde kendi yansımasını görebiliyordu. Cansız bir ruh. Ölü bir adam. Sanki aynı anda iki cenazeye katılıyor gibiydiler. Beş yaşındaki kızının, kayınvalidesinin kollarından sık sık kendisine baktığını görebiliyordu. Kalbi onun için acıyordu. Hayatının geri kalanını annesini bile tanımadan geçirmek zorunda kalacaktı. Onun meleği sadece bir hikâye olacaktı. Korkunç bir kaza. Birinin elini omzunda hissetti. "Mustafa," diye seslendi.
Komşusuna bakmak için arkasını döndü. "Bu gece Rojda ile ilgilenmemi ister misin?” Başını sallamış olabilir. Emin değildi. Bedeni ondan kopmuş gibiydi. Gece geç vakitte ayaklarını betona sürterek eve yürüdü. Kapıyı titreyen ellerle açtı ve gördüğü ilk şey boş ev oldu. İşte o zaman gerçekle yüz yüze geldi. Geri gelmiyordu. Gerçekten gitmişti. Yere çöktü, vücudu hıçkırıklarla sarsılıyordu.
Haftalar geçti. Ya da belki sadece birkaç gün. Zamanı takip etmek onun için zordu. Ve gerçekten umursamak daha da zor. Her sabah kızı için yüzüne bir gülümseme kondurdu. Onun iyiliği için normal bir hayata devam etmeye çalıştı. Adını yüksek sesle söylemek onu öldürse de, “Annen şimdi bir melek” olduğuna dair bir sürü neşeli hikâye uydurdu.
Onu yatağa yatırana kadar gülümsemesini bozmadı ve sonra tekrar hüzünlü ifadesine büründü. Sahte bir hayat yaşıyormuş gibi hissediyordu. Onu aldatıyordu, kızını aldatıyordu ve kendini aldatıyordu. Ruh eşini kaybetmişti. Işığını kaybetmişti. Hayatı saatli bomba gibiydi, her an patlamayı bekliyordu. Yine de her gün uyanmaya, işe gitmeye, anlamsızca gülümsemeye, neşesizce gülmeye ve hayat devam ediyormuş gibi eve kızının yanına dönmeye devam etti. Geceleri onu rüyasında gördü. Her gece acıyı hissetmek için kendine izin verdi. Acı içinde yuvarlandı. Onun bir parçası olduğu sürece bunu umursamadı. Artık sadece rüyalarındaydı. Hep rüyaları gözü önüne geliyordu
Şimdi bile kızını yatırırken.
"Ve sonra sonsuza dek mutlu yaşarlar." Öykü kitabını kapattı ve kızını öpmek için eğildi.
"Bütün hikâyeler mutlu biter mi baba?"
"Evet tatlım."
"Peki ya gerçek hikayeler baba? Mutlu biterler mi?”
Küçük kızının bilgeliği üzerinde düşünecek zamanı bile bulamamıştı. Hayatın peri masallarına benzemediğini söylemeyi çok istiyordu. Mutlu sonlar gerçek hayatta yoktu. Gerçek, hayal dünyasına hiç benzemiyordu. Rüyaların verdiği acı sadece uyanana kadar sürer ama hayatın verdiği acı sen uyuyana kadar sürer.
"Umarım öyledir bebeğim."
İyi geceler öpücüğü vermek için eğildi ve sonra ışığı kapatmak için uzandı. Tanıdık karanlık onu yutarken odadan çıkmak için acele etti. Yatağından koridor ışığına olan yolculuk her zaman bitmezmiş gibi gelirdi. Karanlıkta, anılar geri geldi. Kâbus tekrar gözlerinin önünden geçti.
"Baba, istiyorsan lambayı açık bırakabilirsin."
Yanlış duyduğundan emin olarak yarı yolda döndü.
"Ne dedin?"
"Senin karanlığı sevmediğini biliyorum."
Yaşadığı şok yüzüne yansımış olmalıydı. Onu sorgulamak için ağzını açtı ama önce o anladı. Yüzüne ani bir gülümseme yayıldı.
"Okulda öğretmenimiz bugün bize isimlerimizin anlamını sordu."
Konunun aniden değişmesiyle kaşlarını kaldırdı.
"Ona benimkini söyledim. Benimkinin aydınlık, ışık, gün ayması anlamlarına geldiğini."
Sesi bir fısıltıya dönüştü. "Nerden biliyorsun?"
"Annem söyledi, beni doğururken hep size ışık olayım diye Allah'tan dilek dilemiş.”
Bu yüzden karısı onun rüyalarını terk etmiyordu.
Dizlerinin bağının kopmak üzere olduğunu hissedebiliyordu. Dışarı çıkmak üzereydi.
"Babacığım?"
Derin bir nefes aldı ve tekrar kıza doğru döndü.
"Evet Rojda?"
"Seni seviyorum."
Dudaklarının sonunda gerçek hissettiren bir şeye dönüştüğünü hissedebiliyordu. Kızına baktı ve haftalardır ilk kez samimi bir şekilde gülümsedi. Her şey birdenbire yerine oturmuş gibiydi. Rüyası, kızının adının anlamı. Ne de olsa meleği onu umutsuz bırakmamıştı. Başından beri ona söylemeye çalıştığı şey buydu. Bu onu hayata tutunduracak olan şeydi. Bu onun varoluş nedeniydi. Sonunda karanlıktan çıkmanın bir yolunu bulmuştu. Sonunda ışığını bulmuştu.
Karanlıkta ona doğru yol aldı. Ne korkmuştu ne de odadan çıkmak için acele ediyordu. Aşkını korkunç bir kazada kaybetmişti, ancak görünüşte sıkıcı bir salı gecesi, karanlıkla dolu bir odanın ortasında onu yeniden bulmuştu. Kızına uzandı ve alnından hafifçe öpmek için eğildi.
"Ben de seni seviyorum bebeğim."
İdris Kenç