Öykü- Hakan Kaya- Usta Tekrara Düşme!

O doksan dokuz kez yaptı.

Sen yüz bir kez yapacaksın.

Hayallerin büyük değil.

Küçük de değil.

Ustan var bir tane.

Usta diyebileceğin biri.

Çok değil, birkaç hafta önce yazdığın yazıyı ona götürüyorsun.

Olmuş mu? diyorsun.

Ustan elindeki gazeteyi bırakıyor. Rüzgâr gazeteye vuruyor.

Uçup gidiyor.

Tekrara düşüyorsun, diyor.

Tekrar mı? Tekrar mı? diye tekrar ediyorsun.

Hayallerin büyük değil.

Bunu başta söylüyorsun zaten.

Ama küçük de değil.

Bak işte tekrarların burada başlıyor, diyor. Gözlüğünü çıkartıp masaya koyuyor. Filtre kahvesinden bir yudum alıyor. Geçen hafta çektirdiği dişi sızlıyormuş gibi bir yüz haline bürünüyor. Elini yanağına koyuyor, bir süre bekletiyor. Kalbin kıpır kıpır dinliyorsun. Ondan gelebilecek en küçük cevapta yere düşüp ölecekmiş gibi hissediyorsun.

Sen en iyisi bunları tekrar yaz, diyor.

Tekrar mı? Tekrar mı?

Bak yine yaptın, diyor.

Neyi, neyi?

Tekrarı.

Yanılıyorsun usta, diyorsun. Küçükken henüz on sekiz yaşındayken kafama silah dayadım ve tetiğe bastım. Silah ateş almadı ve ben buradayım.

Ustan gülüyor. Öyle mi? Peki bu kafandaki yarık nedir?

Elini alnına götürüyorsun.

Bir yarık gerçekten de.

Hiç görmemiştin.

Hiç hissetmemiştin.

Gözlerin ustana dönüyor.

Ama orada kimsecikler yok.

Masa boş.

Gazete uçmuş.

Kahve soğuk ve ağzına kadar dolu.

Gözlüğün tek bir camı çatlamış.

Usta, diye bağırıyorsun.

Oda üzerine kapanıyor.

Sanki bütün dünya üzerine eğiliyormuş gibi.

Hakan Kaya